اسيد سولفوريک توسط شيميدان ايراني بنام زکرياي رازی در قرن نهم  کشف گردید، ایشان با استفاده از روش تقطير خشک کاني‌هايي شامل سولفات آهن که زاج سبز ناميده مي‌شود و سولفات مس که کات کبود ناميده مي‌شد اسید سولفوریک را بدست می آورد.

 حرارت هر يک از اين ترکيبات باعث تجزيه آنها و ايجاد اکسيد آهن II يا اکسيد مس II ، آب و SO₃  مي‌گردد. ترکيب آب و SO₃  حاصل شده، محلول رقيق اسيد سولفوريک ايجاد مي‌کند. اين روش با ترجمه متون علمي و کتاب‌هاي دانشمندان مسلمان ايراني توسط شيميدان‌هاي اروپايي در قرون وسطي مانند آلبرت ماگنوس در اروپا شناخته شد و به اين دليل اسيد سولفوريک را شيميدان‌هاي قرون وسطي به نام جوهر گوگرد شناختند.

در قرن هفدهم، جان گلوبر، اسيد سولفوريک را از سوزاندن سولفور و نيترات پتاسيم در مجاورت بخار آب تهيه کرد. در سال 1746، جان روبک اسيد سولفوريک را با غلظت 40-35% در ظروف سربی توليد مي‌کرد. جوزف گيلوساک با اصلاح روش روبک، اسيد سولفوريکي با غلظت 78% بدست آورد. با اين همه صنايع رنگرزي و ساير صنايع شيميايي خواهان اسيد سولفوريک با غلظت بالاتر بودند. در اواسط قرن 18 اين امر با روش تقطير خشک کاني‌ها، شبيه همان روش اوليه رازي ممکن شد. در اين روش سولفيد آهن در اثر حرارت در هوا توليد سولفات آهن II مي‌کند و فراورده حاصل با حرارت اضافي اکسيد شده و توليد سولفات آهن III مي‌کند که آن هم در اثر حرارت در 480 درجه سانتيگراد تجزيه شده و اکسيد آهن و  SO₃ايجاد مي‌کند. عبور دادن  SO₃به آرامي از ميان آب، اسيد سولفوريک با غلظت بالا ايجاد مي‌کند. اسيد سولفوريک جزء موادشیمیایی   پر استفاده مي‌باشد؛ بطوريکه يکی از ملاک های سنجش صنعتی بودن يک کشور، ميزان مصرف اسيد سولفوريک در آن کشور ميباشد.

اين ماده در واکنش‌هاي شيميايي و فرآيندهاي توليد ساير ترکيبات، کابرد فراواني دارد. عمده‌ترين استفاده آن در کارخانه‌هاي توليد کود شيميايي، استخراج فلزات، سنتزهاي شيميايي، تصفيه پساب‌ها و پالايشگاه‌هاي نفت مي‌باشد. اسيد سولفوريک در اثر واکنش با اسيد نيتريک، يون نيترونيوم توليد مي‌کند که در فرآيند نيترو‌دار کردن ترکيبات استفاده مي‌شود. فرآيند نيترودار کردن در صنايع توليد مواد منفجره مانند توليد تري‌نيتروتولوئن (TNT)، نيترو گليسيرين و ... استفاده مي‌شود.

 اسيد سولفوريک درانباره‌هاي سربي (باطري‌هاي سربي) به عنوان محلول الکترولتی استفاده مي‌شود.اسيد سولفوريک، يک عامل آبگيري بسيار قوي است. در اکثر واکنش‌ها به عنوان عامل ونیدراتاسیه استفاده مي‌شود و در توليد ميوه‌هاي خشک هم به ميزان کم، از اسيد سولفوريک براي جذب آب استفاده مي‌کنند.