واحدهای اسید سولفوریکی که از سیستم جذب دوگانه بهره می برند دو برج جذب دارند که برج های جذب میانی (Intermediate Absorbing Tower) و جذب نهایی (Final Absorbing Tower) نامیده می شوند. برج جذب اولی بعد از یک سری بسترهای کاتالیستی که بسته به طراحی واحد

شامل 1 و2 یا 3 بسترمی باشند قرارمی گیرد و SO3 موجود در گاز (که در این بستر تولید شده) به وسیله اسید سولفوریک در آن جذب می شود. گاز خروجی از برج جذب میانی که هنوز دارای SO2 است، پس از اینکه به دمای عملیاتی کاتالیست ها می رسد دوباره به Converter باز گردانده می شود. بعد از اینکه همه ی واکنش ها انجام شدSO3 دوباره تشکیل شده در برج جذب نهایی به وسیله اسید سولفوریک گرفته و جذب می شود. راندمان تبدیل واحد های اسید سولفوریک جذب دوگانه بیشتر از واحدهای تک جذبی است. زیرا بنا به قانون لوشاتولیه که پیشتر از آن صحبت شد خارج کردن محصولات یک واکنش تعادلی(جذب SO3 در برج میانی) موجب جابه جا شدن واکنش به سمت تولید محصول(SO3) بیشتر می گردد و در نتیجه راندمان تبدیل SO2 به SO3 افزایش خواهد یافت.

  محل قرارگرفتن برج جذب میانی به عهده طراح است. قرارگرفتن آن درست بعدازبسترکاتالیست به علت اینکه واکنش ها برای پیشرفت مناسب هنوز احتیاج به بسترهای کاتالیستی بیشتری دارند، تأثیر کمی بر بیشینه کردن راندمان تبدیل خواهد داشت و بهتر است که محل قرار گرفتن برج جذب میانی از میانه راه به بعد (بستر 2یا3) انتخاب شود. معمول ترین چیدمان در واحد های جذب دوگانه آرایش 1+3 (قرار گرفتن برج جذب میانی بعد از بستر شماره 3 و برج جذب نهایی بعد از آخرین بستر کاتالیستی) می باشد. سایر چیدمان های معمول عبارت اند از: 1 + 2، 2 + 2 و 2 + 3 واحدهای مدرن جذب دوگانه از چیدمان های 2 + 2 و 1 + 3 استفاده می کنند. از کنورتورهای مجهز به 5 بستر کاتالیستی فقط در جاهایی استفاده می شود که قوانین زیست محیطی بسیار سخت گیرانه می باشد. رسیدن به راندمان تبدیل %99.7 در واحدهای جذب دوگانه 3+1 راندمان تبدیل %99.9 نیز خواهد رسید.